Inka Trail & vrijwilligerswerk

Lieve lezers,

De meesten van jullie zullen op facebook al wat foto's voorbij hebben zien komen van mijn Inka trail. Maar daar hoort ook een mooi verhaal bij, die ik graag met jullie willen delen.

Op donderdag 23 januari ( de verjaardag van mijn lieve zus), werd ik om half 6 opgehaald op het plein van Cusco door mijn Peruaanse gids Cesar. Maar een paar uurtjes geslapen, omdat ik er zoveel zin in had. Maar je hebt dan enorm veel energie, dus dat geeft dan ook niet.
Met een busje gingen we eerst de kok en de dragers ophalen, om vervolgens door te rijden naar het dorpje waar de rest van mijn groepje verbleef. Voor het eerst hoorde ik van Zuid-Amerikanen dat Nederlanders niet punctueel zijn. Duitsers zijn degenen die altijd op tijd zijn.
De gids had namelijk tegen de rest van mijn groepje gezegd dat we ze tussen 7 en half 8 zouden ophalen. En toen ze er om 7 uur niet waren, gaf hij aan dat Duitsers er wel al zouden hebben gestaan. Ik gaf aan dat hij het anders had moeten zeggen en ze vast om 7.15 zouden arriveren, want dat zou ik ook doen. In het midden zitten. En zo dachten Anne, Freek en Frans ook. Om 7.15 kwamen ze aanwandelen. En toen viel mijn fantasie van een aantrekkelijke, jonge tentgenoot in duigen ;) Anne en Freek zijn een stelletje, dus ik mocht mijn tentje gaan delen met Frans. En Frans was, niet zoals ze tegen mij gezegd hadden een leeftijdsgenoot, maar een man van 49 jaar uit Belgie hihi. Maar ik had het niet beter kunnen treffen.
Nadat ons groepje compleet was, zijn we doorgereden naar een mooi dorpje om daar de laatste benodigdheden te kopen en te ontbijten. Ik heb daar nog twee mooie wandelstokken gekocht, waar ik nog elke dag naar kijk en die ik als souvenir mee terug neem naar Nederland. Ik had niet zonder ze gekund :)
Ik denk dat we rond half 9 aankwamen bij het vertrekpunt. Ik heb deze 4 dagen zonder enig tijdsbesef geleefd, dus het kan zijn dat het anders was. En op dat punt is de geweldige trekking naar de Macchu Pichu begonnen! Met 15 kilo aan bagage op mijn rug, ben ik de trekking begonnen. Dat is niks vergeleken met wat de dragers dragen. Zij hebben op hun rug gasflessen, tenten, eten, en andere spullen. Heel bijzonder. Vol waardering laat je ze voorbij lopen of rennen en wat wij in 5 uur doen, doen zij in 2 uur. En het zijn vaak geen jonge mannen, maar oudere, kleine mannetjes. En als de laatste nacht voorbij is en ze missen de bus terug, dan lopen ze net zo goed de hele route weer terug en beginnen ze opnieuw. Douchen doen ze niet, dus als ze voorbij komen, dan ruik je ze.
Maar nog steeds vol waardering.
De eerste dag zou een dag zijn, waarbij we rustig konden inkomen. We kwamen al gelijk langs een paar mooie Inka ruines en onze gids vertelden over de geschiedenis. En rustig inkomen dat viel wel mee. Er zaten stukken bij waar we behoorlijk moesten klimmen en we hebben de eerste trekkers die dag al zien huilen en van een groep die de dag ervoor is vertrokken, zagen we de eersten al terugkomen. Als je het deze dag al moeilijk zou hebben, dan zou je waarschijnlijk de rest van de tocht ook niet trekken. Want de tweede dag zou de zwaarste dag zijn (naar de death women's pass) en de derde dag de langste. En de naam van de pass zegt wel genoeg.
Maar wij zijn de dag goed doorgekomen. Lekker op de coca blaadjes gekauwd, genoten van de mooie uitzichten en elkaar leren kennen.
Aan het einde van de dag kwamen we aan bij ons eerste overnachtingsplek. En wat is dat mooi. Tussen de wolken, met uitzicht op de bergen, waren onze tentjes opgebouwd. En de kok met de dragers, hadden een heerlijk maaltijd bereidt. Het is ongelooflijk wat zij kunnen maken, met zo weinig middelen. We hebben pannenkoekjes gegeten, popcorn, vis, vlees, taart en ga zo maar door. Elke maaltijd verwelkomende wij met een applausje. En alles smaakte heerlijk. Je hebt ook veel trek na zo'n intensieve dag. De eerste avond hebben we ook een fles wijn opengetrokken om te proosten op deze bijzondere tocht. En rond half negen lig je uitgeput in bed en het is heel donker. 's ochtends werden we om half 6 gewekt met een kopje coca thee op bed. Zo werden we gelijk goed wakker en konden we de volgende dag weer met nieuwe energie beginnen. Mijn groepsgenootjes wilden liever dat ik een half uurtje eerder zou opstaan, omdat ik er zo lang over deed om klaar te zijn voor vertrek. Herkenbaar?
De tweede dag was inderdaad een zware dag. Ik denk wel ongeveer 4 uur lang bergopwaarts naar death's women pass op ruim 4000 meter. Maar mijn mooie stokken en de coca blaadjes hebben goed geholpen en we hebben het allemaal gered! Onderweg kom je veel andere mensen van over de hele wereld tegen en dat is erg leuk. Je voelt een soort samenhorigheid, omdat je allen hetzelfde doet, ver van de bewoonde wereld. Er waren ook een paar brede macho jongens, die hun six pack met vol trots toonden. Maar die hadden het uiteindelijk nog erg zwaar, omdat hun spiermassa hen in dit geval tegen werkt.
Na de top te hebben bereikt, moesten we een stuk bergafwaarts lopen naar ons tweede overnachtingsplek. Dat is ook nog wel zwaar en je moet voorzichtig zijn voor je knieën. Rond half 3 kwamen we aan. Weer een mooie plek, met op de achtergrond een waterval, waar je 's nachts het water goed hoort stromen. Weer heerlijk gegeten en onze dragers hadden voor Anne en mij een bakje warm water gemaakt, zodat we onze haren konden wassen. Dat was wel even lekker! 's avonds met elkaar een spelletje gespeeld en rond acht uur lagen we weer op bed.
De derde dag zou de langste dag zijn. Weer vroeg uit bed. Frans en Freek zijn de dag gelijk fris begonnen door te badderen in het beekje naast ons. Ik was heel even ongerust, omdat ik mijn stokken kwijt was. Maar gelukkig waren deze bij de toiletten gevonden! ( De toiletten daarover zal ik niet teveel vertellen, deze waren zo vies haha. Van die Franse toiletten)
De derde dag hebben we weer een mooie dag beleefd. We hadden er met elkaar voor gekozen om pas aan het einde van de tocht te gaan lunchen, hierdoor hebben we stukken helemaal alleen gelopen. Alleen af en toe haalde een drager ons in. Dat was heel mooi. Midden in de natuur, boven de wolken, heel stil. Alleen wat vogeltjes, kikkers, vlinders en Alpaca's die we onderweg tegenkwamen. De omgeving veranderde ook naar meer jungle. Onze gids had ons een mooie waterval beloofd vlakbij onze kampeerplek. Daar keken we erg naar uit. Het laatste stuk heb ik een heel stuk alleen gelopen. Zelfs stukjes gerend. Dat was fantastisch. En het laatste half uurtje heb ik dat samen met Frans gedaan. Hij was de oudste, maar ging als een speer. Toen we aankwamen bij het kamp gaven we elkaar een handklapje, wat we elke keer deden als we weer een volgend eindpunt hadden bereikt. Dit was onze laatste overnachtingsplek. En we zijn onze gids dankbaar dat hij ons de waterval heeft gewezen. Het voelde een beetje als de film The Beach. Wat hebben we daar genoten en voelden we ons vrij. We hebben ons gedoucht onder de waterval, Frans zelfs naakt. En de glimlach op zijn gezicht nadien sprak boekdelen.
De waterval lag ook achter een Inka ruine. Eentje die bijna net zo mooi is als de Macchu Pichu.
Die avond hebben we afscheid genomen van onze kok en de dragers. De tweede en derde dag heb ik op advies mijn bedje, slaapzak en wat kleding laten dragen, waardoor ik zelf nog 10 kilo had. Zwaarder had het denk niet moeten zijn.
We hebben de dragers en koks een leuk afscheidspakketje meegegeven met voor iedereen een sigaretje, een snoepje en wat soles. En we hebben ze naar onze tent geroepen en toen heb ik een speach mogen geven, in het spaans, omdat de anderen dat nog niet zo goed konden. Die nacht lagen Frans en ik in bed en toen hoorden we ze allemaal lachen en genieten met elkaar. Dat was een mooi moment.
De volgende dag werden we om 03.30 gewekt. We moesten snel zijn, om op tijd bij het checkpunt te zijn. Daar moesten wel twee uur wachten.
Het zou fijn zijn als we als eersten bij het checkpunt zouden zijn, want dan zouden we onder het afdakje kunnen wachten. We hebben het niet slecht gedaan en hadden een mooi plekje onder het afdakje, nog in de nacht. Het begon ook nog te regenen,gebruikten onze poncho's en hadden licht van onze zaklampen. En toen kreeg ik een beetje het gevoel van The Titanic. Kunnen jullie dat een beetje inbeelden?
De tijd ging nog best snel, we speelden het spel van de dierennamen en
om half 6 ging het checkpunt open en begonnen we aan ons laatste stuk naar de Zonnepoort bij de Macchu Pichu. Er zaten nog gevaarlijke stukken bij, waar een gids eerder overleden is door een toerist te redden van een vallende steen en naar beneden is gevallen. Dat was wel een beetje angstig. Onze gids had ons ook nog verteld dat hij geen held is zoals die andere gids, omdat hij teveel heeft om achter te laten, dat we nog wat angstiger werden. Maar het viel allemaal wel mee en hebben het tot de zonnepoort gehaald. De zon was al opgekomen, dus hebben geen zonsopgang gezien. Maar de aanschouw van de Macchu pichu is geweldig. En het gevoel dat je krijgt als je daar rondloopt. Mensen kunnen zien (misschien wel ruiken) dat je de Inka trail hebt gelopen. En je voelt je wel trots. Zeker als er toeristen voorbij komen die naar de zonnepoort willen lopen en al beginnen te zuchten en te steunen als ze horen dat ze nog een half uurtje moeten lopen :)
Bij de Machhu pichu hebben we ons kunnen opfrissen in de wc en hebben daarna nog een rondleiding gehad in de Macchu pichu. Ik kan me niets meer herinneren wat hij verteld heeft, want ik heb er als een zombie bijgelopen. De vermoeidheid sloeg toe en toen kon je het ook laten gaan. Maar dat was niet erg, want het zien van Macchi Pucchi was voor mij al genoeg. Het is heel mooi en bijzonder.

De Macchu pichu was voor mij alleen niet het hoogtepunt, maar juist de hele trekking ernaartoe was een opeenvolging aan hoogtepunten en ontzettend mooi. Lieve mensen leren kennen, mooie vergezichten beleefd, een oude cultuur leren kennen, veel gevoeld en geleefd in de natuur. Het was fantastisch. Een ervaring die ik altijd bij me zal dragen en als ik eraan terug denk krijg ik een kriebeltje in mijn buik. En mijn paspoort is een paar stempels rijker.

Zondagavond was ik rond 22.00 uur weer thuis en de volgende dag had ik mijn eerste werkdag bij kidsclub Los Molinos in een buitenwijk van Cuzco. Ik had er veel zin in, maar vond het ook erg spannend. Ik wist niet zo goed wat te verwachten en heb ook niet eerder met kindjes gewerkt.
Maar de eerste kennismaking met het project was erg leuk. Nelleke, de coördinator van mijn school, heeft me ernaartoe gebracht. Het was die dag een beetje rommelig, want de coördinator van de kidsclub was er niet. Nu moesten 3 jonge duitse meiden de middag organiseren. Het zijn nog jonge meiden en durven nog niet veel weerstand te geven aan de kinderen. Maar het ging nog best goed en het was leuk om kennis te maken met de kinderen. Het zijn kinderen tussen de 3 en 15 jaar oud. Ze wonen in een achterstandswijk en dat verschil merk je heel goed.
Deze dag heb ik vooral veel meegekeken en geholpen waar ik kon. Dat is ook de planning voor deze week en volgende week word ik dan in het lesprogramma opgenomen. Het lesprogramma bestaat uit Engelse les, een activiteit, spelen met de kinderen, een verhaal voorlezen en spelletjes doen. De kinderen zijn heel lief en komen gelijk naar je toe om te vragen wie je bent en willen knuffelen.
De vrijwilligers zijn mij wel vergeten echt voor te stellen aan de kindere, maar dat heb ik de volgende dag, samen met de coordinator gedaan. Dat was erg leuk. Ik had foto's meegenomen van stukjes van mijn leven in Nederland en van Nederland. De kinderen waren zo nieuwsgierig en wilden het allemaal zo graag horen en zien, dat ze over elkaar heen lagen en zich bijna pijn deden om een zo goed mogelijk plekje te hebben. Heel schattig.
Die dag had ik ook flesjes water gekocht om paaltjes voetbal met de kinderen te doen. De jongens willen erg graag voetballen en paaltjesvoetbal vind ik zelf ook erg leuk. Je voelt je weer net een klein kind en wilt met alles mee doen! Het was leuk te zien hoe enthousiast de kinderen reageerden.
Ik merk wel dat ik het erg moeilijk vind om streng te zijn voor de kinderen. Ze komen elke keer naar je toe dat iemand een kleur stift niet wilt geven, of dat ze niet op de skippybal mogen van een andere. Dan weet ik ook niet zo goed wat ik moet doen. Maar het gaat elke dag wat beter. Als ik zeg dat ik ze anders naar huis stuur, dan luisteren ze wel. De kinderen vinden het erg leuk om naar de club te komen. Als je aan komt lopen staan ze al voor het raampje naar binnen te gluren en willen ze al naar binnen. Of ze komen naar je toe rennen en en gaan je knuffelen. Dat is heel mooi.
Ze zijn ook erg nieuwsgierig en vragen of ik getrouwd ben. Vanwege die bruine, houten ring die ik om mijn vinger heb. Als ik dan zeg dat het geen trouwring is, dan snappen ze dat niet zo goed. Heel grappig, want mijn ring zou in Nederland nooit een trouwring zijn.
Vandaag heb ik wat euro's meegenomen naar school. Daar waren ze erg nieuwsgierig naar en willen het allemaal graag vasthouden. In de middag las de coördinator een verhaaltje voor aan de kinderen en had ik het idee om zakdoekje leggen te spelen met de kinderen die liever wilden spelen.
Vroeger vond ik dat ook altijd erg leuk, dus hoopte dat zij dat ook zouden vinden. Het was moeilijk om de jongens te laten stoppen met voetballen, maar toen ze eenmaal in een kring zaten en ik begon met zingen, vonden ze het erg leuk. Af en toe heb ik het idee dat de Duitse meiden mij een beetje gek aan kijken, vooral toen ik ging zingen, maar het is zo leuk als de kinderen blij worden, dat het niet uitmaakt.
Morgen ga ik een presentatie over Gouda geven. Ik heb kaas en stroopwafels meegenomen en ga over de geschiedenis vertellen. Dan leren ze ook weer wat en krijgen ze wat lekkers.
Het is jammer dat ik er maar twee weken ben, anders had ik nog veel meer willen doen voor het project. Daar is wel behoefte aan. Maar met het geld dat ik heb ingezameld dankzij jullie, kan ik ook veel doen. Er moet een scheidingslijn komen tussen de kleine kindjes en de wat ouderen. Zodat ze alles met meer rust kunnen uitleggen. Daarnaast is de printer kapot gegaan en die hebben ze nodig om de lessen voor te bereiden. Dat zijn wel mooie donaties die ik kan doen. Maar ik ga deze dagen nog goed kijken wat ze het beste kunnen gebruiken.
Ik heb het goed naar mijn zin en het is mooi werk en ik leer er weer van. Ik heb ook zin in volgende week. Ik heb leuke spelletjes voorbereid, zoals koekhappen, blikgooien, snoephappen, spijkerpoepen en nog wat van die Hollandse spelletjes. En ook educatieve onderwerpen, zoals een Engelse les. Morgen ga ik nog de benodigdheden kopen.

Het was verder ook een leuke week, omdat ik dinsdagavond met Frans ben wezen eten in Cuzco. De volgende dag zou hij weer terugvliegen naar Nederland. We hebben een gezellige avond beleefd en leuke gesprekken gehad. Gisteravond ben ik met de meiden en jongens uit mijn gastgezin het centrum in gegaan. We zijn in een Rock tent beland en in andere tenten waar ook niet de muziek was waar ik op had gehoopt. Maar toch een hele leuke avond gehad en de anderen weer wat beter leren kennen.
Verder heb ik een plan gemaakt voor mijn weekenden die ik nog in Peru heb en voor doordeweeks. Dit weekend ga ik naar Puno, waar in de buurt het Titicacameer leegt. Het hoogst bevaarbare water in de wereld. Daar zal ik gaan overnachten bij een gezin in huis. Zij leven op gevlochten eilanden van riet, afgeschermd van de rest. Dat wordt denk ik wel een bijzondere ervaring.
Mijn laatste weekend in Peru ga ik naar Arequipa en daar ga ik een trekking maken door de Coca Canyon. Dit is de diepste canyon van de wereld. Dieper dan de grand Canyon. Daar heb je ook het punt waar je, als je geluk hebt, de condors voorbij ziet vliegen. Daar heb ik ook veel zin in.
Doordeweeks ga ik nog de Heillige vallei bezoeken en een avondje langs bij Anne & Freek in Urubamba (ook in de heilige vallei). Daar zal ik ook overnachten en de volgende ochtend een bezoek brengen aan een sjamaan. Ben daar heel nieuwsgierig naar.

Ik ga nu naar bed. Ik ben nog moe van gisteravond. Door de hoogte kan het zijn dat de alcohol wat meer effect heeft. Ik heb maar één Mojito gedronken (om alvast in de Cubaanse stemming te komen), maar heb hem wel gevoeld.

Tot de volgende keer en veel liefs

P.s: ik zal proberen om er nog wat foto's bij te plaatsen. Maar dat duurt erg lang. Zo lang dat ik eerder bij een Internetcafe vooruit heb betaald, ondertussen het centrum in ben geweest, twee uur later weer terugkwam en dat de computer nog steeds bezig was met opladen :)